jueves, enero 21, 2010

Supostamente...

Hoxe por aquí hai unha suposta folga no ensino na suposta defensa do galego ante a suposta ameaza dun decreto que a Xunta supostamente vai publicar para supostamente corrixir os supostos problemas que viña supostamente causando a suposta imposición supostamente vixente até agora.

Son dos que cre que unha lingua forma parte do patrimonio cultural das persoas e das sociedades. E que iso non é exactamente o mesmo que ser patrimonio dos territorios ou as divisións administrativas.

Son dos que sempre creron que discutir pola lingua é enfrontarse polo continente para non falar do "contido".

Son dos que cre que non debe importar a lingua na que poidan aprenden as matemáticas. Estamos a piques de alumar unha xeración que será capaz de sumar mal en tres linguas distintas.

Son dos que cre que non se lle fai un favor unha lingua porque se use para dobrar ou subtitular as tertulias dos progrmas do corazón ou o "Gran Hermano".

Sempre crin que as linguas valían para entendernos non para clasificarnos, etiquetarnos ou mesmo discriminarnos ou enfrontarnos.

Ás veces, ouvindo algúns debates, teño a sensación de asistir a antigos enfrontamentos relixiosos entre reformistas e contrarreformistas. Estes nin sequera caracterizábanse, como moitas discusións, por tratar de levar a auga ao seu muíño, senón porque houbese un único muíño no centro do río e que fose o seu.

Despois de ter ocasión de compartir momentos felices e tristes con xentes que falaban galego, español, portugués, catalán, eúscaro, inglés, esloveno, finés, alemán, italiano, francés, sueco, checo, eslovaco, estoniano, holandés, polaco, lituano, malaio, coreano, tok pisin, hiri motu ou pama-ñungano ...

... creo firmemente que non hai nada nada como a linguaxe corporal.

Visto en: Sinal de tráfico en finlandés e sueco en Helsinqui - tomada fai unos anos, só minutos antes de entrar no cinema e ver una película na versión orixinal inglesa subtitulada á vez en sueco (amarelo) e finlandés (branco). É decir unha sopa de letras de hora e media na pantalla. :-)

BSO: Body Language Blues - O blues do Linguaxe Corporal - por Micha (un descubrimento no youtube)


Nota1: A pesares de que este blog de todo a cen adoita estar escrito en castelán, observarían que hoxe vai escrito en galego. Chámeno levar a contraria, folga á xaponesa, ou como queiran]

Nota2: Para obtener una versión en Castellano o en otro idioma pueden usar este enlace.

23 comentarios:

  1. Son dos que sempre creron que discutir pola lingua é enfrontarse polo continente para non falar do "contido".
    Sempre crin que as linguas valían para entendernos non para clasificarnos, etiquetarnos ou mesmo discriminarnos ou enfrontarnos


    Yo no podría haberlo dicho mejor.
    Pd. A mi, el enlace del traductor no me funciona.
    El Micha este es un seudónimo deSonny Boy Williamson II, ¿no?

    ResponderEliminar
  2. ¡Perfecto! No hay más que decir.

    ResponderEliminar
  3. He entendido bastante , pero aun asi he ido al traductor y tampoco me funciona.

    ResponderEliminar
  4. pues que sepas que más de uno te va a llamar antinosécuantascosas.

    Pero que sepas que yo también me uno a tu post con mi firma.

    un saludo.

    ResponderEliminar
  5. @Xibeliuss... no tenía noticia de ese pseudónimo, no.

    @Arena y Xibeliusss, pues es verdad el enlace no funciona, habrá que hacerlo a mano... id a aqui seleccionad idioma y pegad la dirección del blog... siento que sea tan retorcido pero es traductor es muy bueno y "open"

    @juan Carlos: Gracias

    ResponderEliminar
  6. @Isidro... anti-máaaaaas-cosas???, es lo que tiene ser un poco cascarrabias y desconfiado de las posturas máximalistas

    ResponderEliminar
  7. Eu, considerando que podes estar equivocado, considero que tes toda a razón.

    ResponderEliminar
  8. Querido amigo Amio, dime onde hai que asinar todo o que ti dis, porque eu apoio firmemente a miña cultura porque é a miña identidade, porque levoa por dentro e por fora, porque a sinto e palpita ao carón da miña alma, sintoa correr polas miñas venas, e latexa forte, forte se penso que tivera que me alonxar dela.

    En mais dunha ocasión acribillaronme por dicir o mesmo que ti puxeches eiqui, sinalaronme e tacharonme cun selo politico, ¡que asco! Ofreceronme formar un grupiño en Ourense pola defensa do bilinguismo, por suposto que o rechacei, e fixeno porque non quero que a miña paixon pola miña terra, pola miña cultura e identidade se corrompa politizandose. Nin para un lado, nin para o outro. Sinxelamente quero sentirme libre na miña terra e que as miñas fillas tamen o sexan, que ninguen manipule ou pretenda manipular as miñas ideas e os meus costumes.

    A pataleta, coma ti, convertese en leva-la contraria, e facer o revés do que me prentenden "ordear" ou "impoñer" pola forza, porque isto, é pola forza.

    Fai moito tempo que xa non me pronunciaba neste tema, entrei niste debate, porque o plantexaches ti, porque é o teu blog e eiqui na tua casa hai respeto, pero prometinme non voltar a falar do tema, prometin pasar olimpicamente de toda ista merda (perdoa a expresión) e falar como sempre fixen: o que me de a gana, onde me de a gana. Considerome pois, libre.

    Biquiños.

    ResponderEliminar
  9. Amio, me parece interesantísima esta entrada. Paréceme interesantísima, de verdade. Eu creo que os idiomas están para que a xente se entenda, para unir e non para separar. Vivo en Galicia e nunca tiven ningún problema polo idioma. ¿Por qué se empeñan en crear algún nun lugar onde sempre se respetou a liberdade de elección? ¿por qué?. Por política, claro. ¡Non me decatara!

    No acostumbro a hablar en gallego porque en mi casa nunca se habló. Por mis venas corre sangre gallega y sangre castellana. Aun así, tengo muchísimos amigos que hablan gallego y otros tantos que hablan castellano. Nunca hemos tenido ningún tipo de problema por esto y no soporto esta manipulación política totalmente repugnante.

    Yo quiero tener libertad para poder hablar en el idioma que quiero y hasta este momento siempre la he tenido. Si a algunos les jode, lo siento mucho.

    Permíteme enlazar esta entrada a mi blog. Creo que merece ser difundida. Ya sabes que si tienes algún inconveniente, nada más que decirlo...

    Por cierto, todavía no sé qué dice exactamente tal Decreto.

    ResponderEliminar
  10. Soy de las que piensa que las lenguas de los pueblos son su patrimonio histórico y cultural y que, por tanto, deben conservarse.

    El problema de las comunidades que tienen dos lenguas son los políticos que convierten la cultura en arma para dividir a su pueblo. Al igual que hace años se impuso una lengua ahora se quieren imponer otras.

    ¡Qué pena! Con lo fácil y bonito que sería que todas conviviesen libremente. Sin imposiciones.

    Besucos.

    ResponderEliminar
  11. Siempre soñé que nunca existió Babel y que todos nos entendíamos, pero ni con mil lenguas somos capaces a veces de entendernos...

    Un abrazo.

    ResponderEliminar
  12. Non se porqué este debate sóame.

    ResponderEliminar
  13. Askatasuna oso hitz polita da. Eta errua leportu ahal diegu politikariei, baina nahi dugun hizkuntzan bizi izateko askatasuna nahi dugunean, benetako arazoak izan ditzakegu. Batez ere diru gutxi badugu eta hizkuntzak haien artean oso desberdinak badira.

    Cuando una lengua no es tan fácil de entender por quienes no la hablan, los problemas se multiplican.

    De cualquier modo, ¡viva el lenguaje corporal! Pena que a veces sea tan difícilmente interpretable y se adapte tan mal a la comunicación científica, por ejemplo.

    ResponderEliminar
  14. Pues tampoco me he enterado mucho, pero está claro que tenemos un gran problema con las lenguas, bueno más que con las lenguas con la tolerancia.
    Todo tiene cabida si existe el respeto y nunca la imposición. Me duele tanto ver los que intentan imponer las tradiciones ante todo,como los que intentan desmitificarlas.
    El problema lo tenemos en los polos.

    ResponderEliminar
  15. Eu tamén quero firmar.

    ¿Por que non pode dala clase en galego un mestre que fale en galego e dala clase en castelán un mestre que fale castelán?, así de fácil, ¿por que temos que andar a que si o 50/50 que si o 60/40 si o carallo 29?

    Non é tan difícil, como o carteliño fa foto e como foi ata agora por aquí, en galego e en castelan, así non ten por que haber problemas.

    Si fomos marxinados no seu día non sexamos agora nos os que marxinemos.

    Firma un ó que lle gustaría coñecer cincocentos idiomas.

    ResponderEliminar
  16. Vuelvo de nuevo y sigo sin enterarme, pero leyendo algo del comentario de Logio un poco me ha entrado.
    En mi caso mis hijos han estudiado desde pequeños con la opción de todo en valenciano, tengo a mi hija en la universidad y esta vez ha elegido la opción de todo en castellano. Ambos lo hablan y lo escriben perfectamente, en cambio cualquiera de mi edad en mi comunidad, no lo sabe escribir bien solo hablarlo.
    Ojalá no fueran dos opciones sino cuatro. De niño se aprende rápido.

    ResponderEliminar
  17. @Lima POis eu considerando as túas consideracións estou practicmaente casi seguro

    @Merce benquerida merce... non recollo sinaturas pero non o poideches dicir mellor ... e gracias pola deferencia para con este bló (a miña casa, a tua casa)Biquiños

    @Campurriana todo o de aiqui e teu :-).

    @Anjanuca Estoy de acuerdo Besucos!

    @Senovilla Babel... de como una riqueza diversa pode servir para desunir

    @fermin segur que si!!

    @Anderea lamentablemente mis escasos conocimientos de euskera solo me llevan a enternder la primera frase como "liberdad una palabra muy bella"

    el lenguaje corporal debería usarse tambien en la comunicación científica que hay congresos donde los ponentes parece que se han tragado un sable mientras mascullan sobre el atril. ;-)


    @Josete mas que en los polos el problema esta en los pollos... en los pollos que se montan... :)

    @Logio eu fundamentalmente quero de dea clase un mestre un bo mestre.

    ResponderEliminar
  18. No pretendí ser grosera, Amio.

    El texto en euskara decía:

    "Askatasuna oso hitz polita da. Eta errua leporatu ahal diegu politikariei, baina nahi dugun hizkuntzan bizi izateko askatasuna nahi dugunean, benetako arazoak izan ditzakegu. Batez ere diru gutxi badugu eta hizkuntzak haien artean oso desberdinak badira".
    "Libertad es una palabra muy bonita. Y podemos echarles la culpa a los políticos, pero cuando queremos tener libertad para vivir en la lengua que queremos, podemos tener problemas reales. Sobre todo, cuando tenemos poco dinero y las lenguas son muy distintas entre ellas".

    Se suele decir que la libertad de alguien acaba donde empieza la de otro alguien.
    No encuentro problema para que cada quien en su terreno privado, íntimo, personal, se exprese en la lengua que quiera. ¡Faltaría más!

    Los problemas empiezan cuando salimos fuera de esos terrenos a los públicos y compartidos con personas ajenas.

    Imaginemos que soy una niña gallega cuya familia se ha trasladado a Bilbao. Voy al cole y mi tutora ejerce su libertad para expresarse en la lengua en que prefiere vivir y que es el euskara. Los padres de la niña, aun entendiendo su elección, en principio, y aun siendo partidarios para ellos mismos de tener la libertad de hablar en gallego o en castellano cuando prefieran, se dan cuenta de que la nena no se está enterando de nada, de que como las cosas sigan así, le va a costar ponerse al día.

    Deciden acudir a alguien que está por encima de esa profesora para solicitar una solución que permita que la libertad de la profe no actúe en contra del derecho de su hija a entender lo que se dice en clase. Lo ideal, seguramente, sería que asistiera a la clase de otro docente que se comunicara en castellano, pero en ese centro, y en toda la comunidad, es cada maestro o maestra quien decide cómo se comunicará. No se puede contratar a un o una traductora para que traduzca en clase porque ni el cole ni los padres tienen el dinero suficiente para hacerlo. El departamento de educación, es partidario de la libertad para los profesores en la elección de la lengua, sin imposiciones, no hay norma, ni ley acordada en el parlamento vasco al respecto, porque esto de la lengua y del patrimonio cultural es algo que no tiene que ver con la política, no lo tienen que ensuciar los políticos. La nena tiene que hacer un esfuerzo complementario. Y tanto ella como sus padres se tienen que olvidar de elegir la lengua en que su hija aprenderá en la escuela. A veces le tocará hacerlo en euskera, a veces en castellano...
    Ahora imaginemos que esa niña no es una niña sino muchas familias (¿Cuántas? Soy mala para los números. Quizá más de un cincuenta por ciento por encima de los 16 años), ¿No habrá que regular el uso del euskara y el castellano en la enseñanza?

    Otra cuestión será que nos gusten o no los resultados de esa regulación.

    Afortunadamente, en el País Vasco esto está regulado. No a gusto de todos, por supuesto. Quizá haya cambios.

    Cada uno en su casa puede hablar en lo que quiera, pero fuera de su casa, en el trabajo de cada quien, sobre todo, si ese trabajo está ligado de algún modo a la cosa pública, la libertad pasa a un segundo plano.

    Y si no, que se lo cuenten a todos los y las docentes que a partir de la década de los ochenta tuviero que aprender euskera o pasar a desarrollar otras tareas o salir a ejercer su profesión a comunidades limítrofes castellanoparlantes.

    Un comentario largo, pero...

    Quizá con el gallego los problemas sean menos o más fáciles de resolver.

    Dudo de que exista alguna cuestión ajena a la política. Pero seguro que ésta no lo es.

    El pacto político es completamente necesario. Un pacto asumible por todos los colores para, por lo menos veinte años. Que permita evitar una enseñanza y un sistema de enseñanza de funcionamiento errático. Eso sería lo peor.

    Si te molesta la extensión del comentario, puedes borrarlo. Lo puedo convertir en entrada en mi blog.

    Unha operta.

    ResponderEliminar
  19. Amigo amio.....qué quieres que te diga? Viva Galizia¡¡¡ y viva el blues¡¡¡

    feliz finde

    ResponderEliminar
  20. Muchas gracias, Amio. Y, lo dicho: cuánto más sepamos mejor, cuántas más lenguas hablemos más gente interesante conoceremos.

    Un saludo a todos desde Galicia. La Galicia que piso todos los días y que está preocupada por muchos asuntos más importantes que esta lucha sin sentido, creada por unos pocos que se quieren llenar los bolsillos a costa de conflictos inventados.

    Feliz fin de semana a todos los lectores de esta academia.

    ResponderEliminar
  21. @Anderea Grosera?? Tu?? :-) :-)

    Gracias por la traducción... al menos pillé la primera frase ;-)

    Si, tienes razón que las cosas se complican cuando la alternativa linguistica incluye dos lenguas muy diferentes...

    Y en ningún caso creo que la enseñanza no deba estar regulada, nadie pregunta sobre si se prefiere estudiar polinomios de segundo grado, capitales de áfrica, etc.

    los contenidos curriculares creo que deben ser tratados y decididos por las autoridades educativas, para eso se les paga, y eso incluye las competencias linguisticas mínimas,

    Te copio "Otra cuestión será que nos gusten o no los resultados de esa regulación".

    ...y sus decisiones puede/deben ser objeto de critica por la sociedad.

    Lo que no admito, no lo admito, es que desdelos patidos políticos se usen el idioma (algo que más allá de los meros conocimientos, raya los sentimientos) como arenga, etiqueta, clasificación política, y fuente de enfrentamiento social con egoistas fines electorales. NO, NO y NO a eso no juego.

    :-) Muchas Gracias.

    @Moisés P. Pues eso!!

    @Campurriana Gracias a ti, feliz fin de semana.

    ResponderEliminar
  22. "Son dos que cre que unha lingua forma parte do patrimonio cultural das persoas e das sociedades. E que iso non é exactamente o mesmo que ser patrimonio dos territorios ou as divisións administrativas."

    Llego, vía Campurriana, a esta 'Academia aberta'. Todo lo que dices me parece muy coherente.

    La verdad es que tener que estar debatiendo sobre estos temas a estas alturas de los siglos, sólo puede darse en grupos que utilizan el idioma para ocultar la verdadera causa del 'supuesto' problema. Como bien dices las lenguas se hicieron para comunicarse y tratar de 'entenderse', no para levantar barricadas y lanzarse los unos a los otros las palabras como piedras.

    Las lenguas son un patrimonio, una riqueza, no pueden utilizarse para fines tan mezquinos de 'quítate tú, que me pongo yo'.

    Pasé mi adolescencia, hace ya muchísimo tiempo, en esa tierra a la que amo y visito cuando puedo. Nunca me sentí extraño por ser castellano, al contario, me ufanaba de poder conocer algo de gallego hablando con los campesinos de Tui, A Guarda, Tomiño, Gondomar o A Ramallosa.

    Por mis años y mi ex-profesión, me ha tocado vivir en distintos países y en distintas ciudades de esta península. Me gustan los idiomas y, aunque jubilado, sigo enseñando algún idioma a personas de más de cincuenta años y gozamos, ellas y yo, seguir aprendiendo., Nadie nos obliga ni nos paga por ello. Pero nos sentimos felices.

    Boas noites

    ResponderEliminar